وب جهانی

برای یادگیری چیزهای جدید هرگز دیر نیست و کدنویسی نیز از این امر مستثنا نیست. مهم نیست که در اینک در کجا قرار دارید، در هر صورت همه افراد به یک نقطه شروع نیاز دارند. منابع زیادی برای یادگیری برنامه‌نویسی وجود دارند؛ اما برخی از بهترین ابزارهای توسعه برای کاربران مایکروسافت از سوی همین شرکت ارائه شده‌اند. در این نوشته برخی ابزارهای عالی توسعه برای مایکروسافت داینامیک را معرفی می‌کنیم که شامل گزینه‌های چند پلتفرمی نیز می‌شوند.

این IDE از یک اینترفیس WYSIWYG استفاده می‌کند که روی کشیدن و رها کردن عناصر مختلف تمرکز دارد. دقت کنید که WYSIWYG اختصاری برای عبارت «آنچه می‌بینید آن چیزی است که به دست می‌آورید» است و منظور از آن این است که نتیجه نهایی کار شما همان چیزی است که در نرم افزار عرضه می‌شود.

روی پروژه‌ها و راه‌حل‌ها تأکید می‌شود.

دارای امکان کامل سازی خودکار، دیباگر، یکپارچه‌سازی پایگاه داده، و راه‌اندازی و پیکربندی سرور است.

دارای ویژگی‌های کنترل منبع، ردگیری باگ، و ابزارهای توزیع برای طیف متنوعی از انواع مختلف اپلیکیشن‌ها است.

برای توسعه‌دهنده‌های NET. بهترین گزینه است.

برای توسعه اپلیکیشن‌های iOS، اندروید و ویندوز نیز به بهترین وجه عمل می‌کند.

از زبان‌های C# ،Visual Basic ،C++ ،TypeScript ،F# ،JavaScript ،Python و غیره پشتیبانی می‌کند.

یک نسخه رایگان از ویژوال استودیو به نام «Visual Studio Community 2017» عرضه شده است که برای دانشجویان و کاربران منفرد و به صورت اوپن‌سورس طراحی شده است.

مایکروسافت نسخه «Visual Studio Professional 2017» را نیز برای تیم‌های حرفه‌ای و کسب‌وکارهای کوچک عرضه کرده است. همچنین نسخه «Visual Studio Enterprise 2017» برای شرکت‌های بزرگ ارائه شده است و صرفاً نسخه آزمایشی آن‌ها رایگان است. نسخه حرفه‌ای قیمتی برابر با 499 دلار و نسخه انترپرایز دارای قیمت 6000 دلار است.

از آن می‌توان برای مشاهده، ویرایش، اجرا و دیباگ کردن کد منبع اپلیکیشن‌های مختلف استفاده کرد.

عناصر WYSIWYG بصری ویژوال استودیو را ندارد.

به جای پروژه‌ها روی فایل‌های منفرد تمرکز دارد.

از ایجاد داربست (scaffolding) پشتیبانی نمی‌کند، اما دستورهای Git داخلی دارد.

دارای امکان IntelliSense است که بر اساس نوع‌های متغیر، تعریف توابع و ماژول‌های ایمپورت شده، به تکمیل کردن کد می‌پردازد.

قابلیت سفارشی‌سازی بالایی دارد و افزونه‌هایی برای زبان‌ها، دیباگرها و سرویس‌های جدید دارد.

نرم افزار Microsoft’s XML Notepad 2007 یک رابط ساده و شهودی برای مشاهده و ویرایش اسناد XML در اختیار کاربران خود قرار می‌دهد. مزیت‌های کلیدی این نرم افزار به شرح زیر هستند:

نمای درختی که با Node Text View همگام‌سازی می‌شود و از این رو می‌توانید به سرعت نام و مقادیر کد را ویرایش کنید.

جستجوی افزایشی

کارکردهای cut/copy/paste

رابط مبتنی بر کشیدن و رها کردن

امکان undo/redo نامحدود برای عملیات ویرایشی

پیکربندی فونت و رنگ

با این که این برنامه در نام خود عدد 2007 را دارد و قدیمی به نظر می‌رسد؛ اما همچنان یک نرم افزار قدرتمند از مایکروسافت است که کار ویرایش اسناد XML را ساده ساخته است.

ممکن است برخی اوقات از طرف شرکت ISP که از آن استفاده می کنید واژه هایی مثل IP استاتیک یا IP داینامیک را شنیده باشید و یا اگر تازه وارد دنیای شبکه شده اید برای شما جالب باشد که تفاوت این دو نوع آدرس را با هم بدانید. ما فرض را بر این می گذاریم که شما می دانید آدرس IP به خودی خود چیست و فقط به بررسی تفاوت بین این دو آدرس با هم می پردازیم.

آدرس IP داینامیک یا آدرس IP پویا ( ترجمشه مثلا ) به آدرسی گفته می شود که شما زمانیکه هر بار به شبکه ای متصل می شوید تغییر می کند و آدرس IP استاتیک یا ایستا به آدرس IP گفته می شود که همیشه و بدون توجه به قطع و وصل شدن به شبکه ثابت بر روی سیستم شما باقی می ماند و تغییر نمی کند. اینکه شما یک آدرس IP داینامیک یا آدرس IP استاتیک داشته باشید کاملا به مدیر شبکه شما یا سرویس دهنده اینترنتی شما بستگی دارد که شرایط دریافت این آدرس ها را برای شما مهیا کند.

همانطور که گفتیم آدرس IP داینامیک با هر بار اتصال به شبکه اطلاعاتی تغییر می کند اما چرا اینکار انجام می شود ؟ در واقع آدرس دهی داینامیک IP زمانی کاربرد دارد که ما تعداد آدرس های IP محدودی در اختیار داریم اما تعداد کاربرانی که از این آدرس ها می خواهند استفاده کنند زیادتر از آن است که بتوانیم به هر کدام از آنها یک آدرس IP بدهیم و به همین دلیل مجبور هستیم هر بار آدرس را از یک نفر بگیریم و به شخص دیگری بدهیم و آدرس آنها را تغییر دهیم.

برای مثال شما در دستگاه های وایرلس اکسس پوینت هایی که حتی در منزل هم دارید اگر دقت کرده باشید با هر بار اتصال یک آدرس IP بعضا متفاوت دریافت می کنید که بصورت خودکار و بدون نیاز به دستکاری شما به سیستم اختصاص داده می شود . سرویس دهنده اینترنتی شما در واقع یک آدرس IP به مودم یا دستگاه وایرلس شما اختصاص داده است اما شما می توانید با استفاده از مکانیزم IP داینامیک و سرویس دیگری که بصورت ترکیبی با این مکانیزم کار می کنید تعداد آدرس های IP خودتان را افزایش داده و برای تعداد بیشتری کاربر امکان استفاده از اینترنت را ایجاد کنید.

وظیفه کنترل و مدیریت توزیع آدرس های IP توسط سرویسی به نام DHCP که مخفف کلمه های Dynamic Host Configuration Protocol است انجام می شود. این سرویس درخواست کاربران برای آدرس IP را دریافت می کند ، سپس توسط پایگاه داده ای که در اختیار دارد بررسی می کند که آیا آدرس خالی برای اختصاص به کاربر مورد نظر وجود دارد یا خیر و در نهایت یک آدرس IP از پایگاه داده خود به کاربر اختصاص می دهد.

البته به این نکته توجه کنید که شما با استفاده از همین مکانیزم DHCP سرور هم می توانید آدرس های IP بصورت استاتیک هم به کاربرانتان بدهید ، سرور DHCP توسط مکانیزم آدرس سخت افزاری کارت شبکه یا MAC Address کار می کند ، شما می توانید بر روی سرور DHCP آدرس سخت افزاری کاربر یا کلاینت مورد نظرتان را وارد کنید و به DHCP سرور بگویید که با هر بار اتصال کاربر به DHCP سرور همیشه یک آدرس مشخص به دستگاه مورد نظر اختصاص دهد که به اینکار در اصطلاح رزرو کردن آدرس IP می گویند که به عنوان آدرس IP استاتیک نیز شناخته می شود زیرا DHCP دیگر این آدرس را به دیگران اختصاص نخواهد داد.

ممکن است برخی اوقات از طرف شرکت ISP که از آن استفاده می کنید واژه هایی مثل IP استاتیک یا IP داینامیک را شنیده باشید و یا اگر تازه وارد دنیای شبکه شده اید برای شما جالب باشد که تفاوت این دو نوع آدرس را با هم بدانید. ما فرض را بر این می گذاریم که شما می دانید آدرس IP به خودی خود چیست و فقط به بررسی تفاوت بین این دو آدرس با هم می پردازیم.

آدرس IP داینامیک یا آدرس IP پویا ( ترجمشه مثلا ) به آدرسی گفته می شود که شما زمانیکه هر بار به شبکه ای متصل می شوید تغییر می کند و آدرس IP استاتیک یا ایستا به آدرس IP گفته می شود که همیشه و بدون توجه به قطع و وصل شدن به شبکه ثابت بر روی سیستم شما باقی می ماند و تغییر نمی کند. اینکه شما یک آدرس IP داینامیک یا آدرس IP استاتیک داشته باشید کاملا به مدیر شبکه شما یا سرویس دهنده اینترنتی شما بستگی دارد که شرایط دریافت این آدرس ها را برای شما مهیا کند.

همانطور که گفتیم آدرس IP داینامیک با هر بار اتصال به شبکه اطلاعاتی تغییر می کند اما چرا اینکار انجام می شود ؟ در واقع آدرس دهی داینامیک IP زمانی کاربرد دارد که ما تعداد آدرس های IP محدودی در اختیار داریم اما تعداد کاربرانی که از این آدرس ها می خواهند استفاده کنند زیادتر از آن است که بتوانیم به هر کدام از آنها یک آدرس IP بدهیم و به همین دلیل مجبور هستیم هر بار آدرس را از یک نفر بگیریم و به شخص دیگری بدهیم و آدرس آنها را تغییر دهیم.

برای مثال شما در دستگاه های وایرلس اکسس پوینت هایی که حتی در منزل هم دارید اگر دقت کرده باشید با هر بار اتصال یک آدرس IP بعضا متفاوت دریافت می کنید که بصورت خودکار و بدون نیاز به دستکاری شما به سیستم اختصاص داده می شود . سرویس دهنده اینترنتی شما در واقع یک آدرس IP به مودم یا دستگاه وایرلس شما اختصاص داده است اما شما می توانید با استفاده از مکانیزم IP داینامیک و سرویس دیگری که بصورت ترکیبی با این مکانیزم کار می کنید تعداد آدرس های IP خودتان را افزایش داده و برای تعداد بیشتری کاربر امکان استفاده از اینترنت را ایجاد کنید.

وظیفه کنترل و مدیریت توزیع آدرس های IP توسط سرویسی به نام DHCP که مخفف کلمه های Dynamic Host Configuration Protocol است انجام می شود. این سرویس درخواست کاربران برای آدرس IP را دریافت می کند ، سپس توسط پایگاه داده ای که در اختیار دارد بررسی می کند که آیا آدرس خالی برای اختصاص به کاربر مورد نظر وجود دارد یا خیر و در نهایت یک آدرس IP از پایگاه داده خود به کاربر اختصاص می دهد.

البته به این نکته توجه کنید که شما با استفاده از همین مکانیزم DHCP سرور هم می توانید آدرس های IP بصورت استاتیک هم به کاربرانتان بدهید ، سرور DHCP توسط مکانیزم آدرس سخت افزاری کارت شبکه یا MAC Address کار می کند ، شما می توانید بر روی سرور DHCP آدرس سخت افزاری کاربر یا کلاینت مورد نظرتان را وارد کنید و به DHCP سرور بگویید که با هر بار اتصال کاربر به DHCP سرور همیشه یک آدرس مشخص به دستگاه مورد نظر اختصاص دهد که به اینکار در اصطلاح رزرو کردن آدرس IP می گویند که به عنوان آدرس IP استاتیک نیز شناخته می شود زیرا DHCP دیگر این آدرس را به دیگران اختصاص نخواهد داد.